Wadlopers in Roemenië

door Erwin Voorhaar

Roemenië ligt niet direct naast de deur. Je moet er dus heel wat treinkilometers voor maken om er te komen. Toegegeven, vliegen is sneller, maar dan mis je toch heel wat. De reis naar Roemenië ondernamen wij in etappes en we vertrokken op de 13e mei 2017 onder leiding van reisleider Han Duijve. De meeste van de 19 deelnemers stapten in Amsterdam of Utrecht in de ICE en de laatsten kwamen er in Arnhem bij. Het had weinig gescheeld of de reis was niet doorgegaan, want het aantal aanmeldingen bleef helaas wat laag. De thuisblijvers hadden (achteraf gezien) weer eens ongelijk. Wat hebben we veel gezien van het land en het railverkeer. Alleen jammer dat de reis begon met vertraging, wat leidde tot het missen van een aansluiting in Frankfurt Flughafen. Maar ook hier gold de bekende voetbal-gerelateerde spreuk: elk nadeel schijnt toch ook voordelen te hebben…

De reis duurde daardoor wat langer, maar zo zagen we de tram van Nürnberg nog even en aan de grens bij Passau stond wij naast de fraaie VSOE Oriënt Express. Dat waren wel voordelen. Zo spoorden wij Oostenrijk in voor de eerste overnachting in St. Pölten. Vanuit deze plaats vertrekt natuurlijk de Mariazellerbahn, en de vroege vogels konden de volgende dag nog net de stoomtrein zien met Stütztenderlok Mh6. Het vertrek konden we niet afwachten want wij moesten verder, via het Weense Hauptbahnhof naar Budapest Keleti Pu. Bijna 3 uur wachttijd. Dat loste men op door trams te gaan kijken of het (zelfs op zondag zeer drukke) rangeerwerk in dit kopstation te volgen. In de middag ging het in een warme Roemeense trein naar de grens, pascontrole!
Arad was ons uiteindelijke doel. Daar stond voor het station al een bus klaar (die gezien de opschriften ooit het OV in Essen had verzorgd!) die ons naar het hotel bracht. Maar eerst nog even Roemeens geld tappen! Veel had men niet nodig, want de prijzen liggen nog altijd veel lager dan in Nederland. Hier maakten we ook kennis met de twee Roemeense begeleidsters Roxana en Raluca die hun sporen in de reisbranche al hadden verdiend, en bovendien over allerlei spoorse connecties bleken te beschikken. Later tijdens de reis bleek de kennis (en het doorzettingsvermogen) van beide dames nog nodig te zijn!

Tsja. Het is natuurlijk niet mogelijk om in dit bestek alle dagen van de twee weken Roemenië uit de doeken te doen. Een lezing op hoogtepunten dus; maar die waren er rijkelijk. Wat dacht u van een treinreis van Arad naar Ploieşti in één dag? Meer dan 12 uur treinen!! Ondertussen zoveel mogelijk vastleggend van het landschap (de paardenkarren…) en de stations, mechanische seinen….
In Arad en Brăila kregen we excursies met trams aangeboden en (een grote meerwaarde van de SNE- reizen) bezoek aan de remises bleek ook mogelijk. Vooral leuk als daar allerlei Rotterdamse 1600-en staan. Individueel bekeken sommigen van ons ook andere trambedrijven, zoals Ploieşti en Boekarest.
Maar het ging natuurlijk om die Wadlopers uit de titel! De aan de Roemeense Privatbahn TFC verkochte exemplaren rijden in een dieprode kleur rond en worden ingezet op verschillende plaatsen, maar vooral op zijlijnen rond Ploieşti, o.a. van en naar Măneciu, Nehoiaşu en Târgovişte. Die lijnen hebben we allemaal gezien, vanuit een klassiek ronkende Wadloper, waarin we nog enkele Nederlandse stickers aantroffen. We hadden op enkele speciale locaties fotostops (waarbij we ook andere Nederlandse liefhebbers tegenkwamen) en we genoten van de spoorlijnen met handbediende overwegen en armseinen die deze Wadlopers als decor dienden. Overigens reden we ook in de vroegere Duitse treinstellen serie 624 mee die hier eveneens worden ingezet.

In deze bloemlezing nog meer hoogtepunten noemen? Dat kan, want ze waren er. Letterlijk en figuurlijk zelfs, toen we de enorme Donaubruggen bij Cernavodă (niet ver van de Zwarte Zee) bezochten. We maakten onder begeleiding zelfs een wandeling over deze brug en waren ook getuige van een passerende trein, die dan wel heel dichtbij voorbijkomt….
Ondertussen werd er gereisd en gereisd. Soms per busje maar (gelukkig) meestal per trein. Op veel stations moesten we wat langer op aansluiting wachten en dan kon men mooi weer even de omgeving verkennen. Het was ook leuk om goed op te letten: voor je het wist zag je weer een Denkmallok of een spoorauto (busje). Roemenië is wat dat betreft een land waar je veel kunt ontdekken. Soms ontbrak er weleens een rijtuig, waardoor het wat krap was om te zitten, en soms was er even gedoe rondom de reserveringen, maar dankzij de hulp van onze begeleidsters kwam elke keer alles goed.

Een van de leukste excursies zat aan het einde van de reis. Voor velen al bekend van vroeger: de bosspoorlijn rond Vişeu de Sus in grensgebied met Oekraïne. Wat we (ondanks wat regen) op de bosspoorweg te zien kregen was geweldig: eerst een depotbezoek, waar de drie dienstdoende stoomlocomotieven van die dag al klaar stonden. Wij kregen de Russische motorwagen type AM1 uit 1962 mee waarmee we vele tientallen fotostops op schitterende locaties hebben gehouden. Op een gegeven moment bleek een van de stoomtreinen achter ons te rijden. Door onze stops had die trein ons bijna ingehaald. We waren echter bijna bij de pleisterplaats Paltin, halverwege de lijn waar we zouden lunchen. Voor ons zat echter ook nog een stoomtrein. Dat paste dus niet. En toen ook de gewone bosarbeiders met hun Ford-bestelbus op rails erdoor wilden ontstond er een merkwaardige file van railvoertuigen. Het rangeren om dit op te lossen werd door ons gadegeslagen. Het leverde erg leuke fotomomenten op!

En zo naderden we alweer de terugreis. Dat ging ook weer in stukjes: eerst van Vişeu naar Salva per bus, daarna per trein (via Cluj-Napoca) naar Oradea, waar we tijdens het diner afscheid namen van onze begeleidsters. Maar niet voordat enkelen van ons nog een kort bezoek aan het trambedrijf hadden gebracht. De volgende dag reden we van Oradea over de nabijgelegen Hongaarse grens naar Budapest. De trein had 3 kwartier vertraging, de aansluiting naar Oostenrijk bleef echter wachten. Snelle overstapactie. Maar zo haalden we Linz wel op tijd, waar we de laatste overnachting hadden. Op zondag 28 mei vertrokken we uit Linz voor de laatste etappe: via Würzburg naar Düsseldorf. Helaas, ook hier mankementen aan de ICE en dus een uurtje langer wachten in de stad aan de Rijn. Met de Eurobahn werd Venlo bereikt waar men verder zijn eigen weg ging naar huis. Een dankzij de inspanningen van reisleider Han Duijve (en zijn twee charmante assistentes) prima verlopen reis naar een nog steeds niet zo voor de hand liggend land, een land dat ik persoonlijk vanaf nu bij iedereen als prima reisbestemming zal aanprijzen!

---