Stomen met T3’s in de Pfalz

door Peter de Winter

Op vrijdag 29 september 2017 reisden 50 SNE-deelnemers bij Babberich met de ICE 105 de grens over, voor een vijfdaagse reis naar de Duitse Pfalz en omgeving. Na een korte overstap op Köln Hbf – bekwaam begeleid door reisleider Martin Vogelaar en zijn tijdelijk benoemde assistent Martin Bos – kon de reisvreugde echt beginnen. Met het comfortabele materieel van de Mittelrheinbahn werd linksrheinisch koers gezet naar Remagen. Na een overstap van een kwartiertje – precies genoeg tijd voor een koffie op de Hausbahnsteig – ging de reis verder door het fraaie Ahrtal naar Kreuzberg. Het Ahrtal is het meest noordelijkste wijngebied van Duitsland. In onze reisleider schuilt een groot wijnkenner. Dat deze route werd gereden was dan ook geen verrassing. Het Ahrtal liet zich die dag van zijn beste kant zien. De bladeren van de wijnranken toonden de fraaiste herfstkleuren terwijl de zon uitbundig scheen. Terwijl het DB-treinstel van het type 643 met een licht ronkend geluid voorwaarts spoedde, kon over het gehele traject de fraaie klassieke beveiliging bewonderd worden. In Kreuzberg werd koers gezet naar het restaurant ’Im Wurstkessel’. De bediening had zich al opgemaakt om de groep een goede rheinland-pfälzische lunch voor te schotelen. Na binnenkomst werden fluks de glazen Ahrwein ingeschonken dan wel het bier in grote glazen getapt en in de keuken de stukken Schwein in de pan geslingerd. Als het ons nog niet duidelijk was: We zijn in Duitsland! Na de lunch werd verder zuidwaarts gereisd. Met wat de Duitsers zo mooi aanduiden als Kaiserwetter (volop zon, strakblauwe lucht) voerde de route door het mooiste deel van het Rheintal en langs de fraaie wijngebieden ten zuiden van Mainz naar Karlsruhe. Na de bagage op de hotelkamer achtergelaten te hebben werd er koers gezet naar de locatie voor het gezamenlijke diner. Het wandeltempo zat er goed in, alsof er in de middag niet geluncht was. De naam van het restaurant zal voor de nodige motivatie hebben gezorgd: ’ Brauhaus 2.0 ’. Ondanks de hippe benaming was alles hier oké. Geen moderne liflafjes, maar goed gevulde borden met regionale gerechten en grote glazen biobier.

Een wekker zetten hoefde niet. Omdat het hotel naast de keerdriehoek van tramlijn 2 lag, kondigde het eerste door het klapwissel rijdende stel met drie luide klappen de nieuwe dag aan. Op deze tweede dag van de reis ging het naar de Franse stad Strasbourg. Nu konden we gebruik maken van de zegeningen van het zogenoemde ’ Karlsruhe-model ’, waarbij de trams vanuit de stad over de spoorlijnen verder rijden. Voor een uitgebreide beschrijving van dit model wordt verwezen naar het lezenswaardige artikel van Frans Blanker-Halstein in OdR 2017-9. Opstappend op het tramnet van Karlsruhe ging het langs de spanningssluis van 750V / 15 kV over de hoofdspoorlijn naar Wörth am Rhein. Spoorwegtechnisch is het station van Wörth zeer de moeite waard. Hier ontmoeten de treinen van de DB, die van de SNCF en de trams van de Stadtbahn Karlsruhe elkaar. Bovendien kent het station een uitgebreid emplacement dat nog voorzien is van klassieke beveiliging. Vanuit W ö rth vervoerde Franse autorails van het type X 73500 ons over het fraaie spoortraject richting Strasbourg, onderweg de fraaie klassieke beveiliging van het grensstation Lauterbourg (F) passerend. In Strasbourg had iedereen de dag vrij te besteden. Dankzij de door de SNE verstrekte dagkaarten pakten velen direct de tram om het net te berijden, waarbij het recent geopende traject naar Kehl (D) favoriet was. Anderen genoten van wat de stad de doorsnee-toerist te bieden heeft. Rond de klok van zessen werd de terugreis naar Karlsruhe aangevangen, waarna bij aankomst iedereen de avond naar eigen inzicht invulde.

De derde dag van de reis – zondag 1 oktober – was een vrij te besteden dag. De naam Goldener Oktober was voor deze eerste dag van deze maand zeker van toepassing. Om half acht vertrokken reeds de eerste enthousiastelingen uit het hotel het prachtige weer en de fraaie herfstkleuren tegemoet. Die dag was het bezoek aan de Albtalbahn bij velen favoriet, al dan niet in combinatie met het Fahrzeugmuseum Marxzell. Anderen kozen er voor om alvast een kijkje te nemen op het Weinlesefest in Neustadt. Er waren er die dag ook die op jacht gingen naar de laatste locomotieven van de Baureihe 111 met n-wagen (Silberlinge) of een ommetje door het dal van de Neckar maakten. Tramlijn 2 vervoerden de laatste reizigers tegen middennacht naar het hotel. Een voor iedereen goed bestede dag was ten einde.

Op maandag 2 oktober was het tijd voor het hoofdgerecht van de reis. Die dag werd er een exclusieve rit over het Kuckucksbähnel Neustadt – Elmstein georganiseerd. De SNE was daar bij. Een fraaie Pruisische T3 werd ingezet met uitsluitend originele Württembergse rijtuigen aan de haak. Op verschillende fototechnisch uitgekiende plaatsen waren fotostops voorzien. Vaak was het hier lastig in- en uitstappen, zodat het treinspotten hier door sommigen met veel enthousiasme tot een ware topsport werd verheven. Meereizende figuranten in uniform maakten de sfeer authentiek. Na het nuttigen van een goed verzorgde lunch en na het omlopen van de locomotief werd de terugreis aanvaard. In Neustadt was een klein uur gelegenheid om het Weinlesefest te bezoeken. Voldoende tijd om een goed glas Federweißer te drinken en daarmee het nieuwe wijnjaar te begroeten. Na aankomst in Karlsruhe was het al weer tijd voor het traditionele afscheidsdiner. De locatie: een heuse Brauereiausschank, een soort van bierlokaal dat bij een brouwerij hoort. Het was al wat later op de avond toen de tram van lijn 2 de groep weer bij het hotel afzette.

Dinsdag 3 oktober stond in het teken van de terugreis. Martin Vogelaar had een fraaie omreisroute uitgekozen. Vanaf Karlsruhe ging het eerst weer naar Neustadt. Vandaar reisden we met de fraaie S ÜWEX-treinstellen van het type Stadler FLIRT richting Saarbrücken om daarna de fraaie route langs Saar en Mosel naar Koblenz te volgen. Hierbij kwamen vele highlights voorbij, zoals het werelderfgoed Völklinger Hütte, het Pündericher Hangviadukt en de brug over de Mosel bij Bullay. Maar voor velen was het koppelen van onze Stadler FLIRT aan de Luxemburgse Stadler KISS – wat een romantiek – toch wel het hoogtepunt van de rit. Via Koblenz werd naar Oberhausen gereisd. Wie niet genoeg had van het ’ge-flirt’ werd op de wenken bediend. Een Stadler FLIRT-stellen van Abellio vervoerde ons naar Arnhem, waarbij tussen Emmerich en Zevenaar moeiteloos werd overgeschakeld van 15 kV naar 25 kV en vervolgens naar de Nederlandse 1500 Volt. In Arnhem eindigde de zeer geslaagde reis. Een reis die zeker de moeite waard was. Dankzij het goede gezelschap en de bezielende leiding van Martin Vogelaar.

---