Beschrijving
De uitgever schrijft: “Rond 1990 vond er een keerpunt plaats in de geschiedenis van de Italiaanse spoorwegen, waarmee we van het verleden naar het heden werden gebracht: de Pendolino-treinen begonnen te rijden en er werden twee innovaties op het gebied van infrastructuur en tractie geïntroduceerd. In 1992 werd de iconische Direttissima, de lijn Florence-Rome, voltooid, waarmee de eerste stap in het hogesnelheidsnetwerk werd gezet. Tegelijkertijd werd het ETR 460-project geboren, waarbij de gelijkstroommotor werd vervangen door een combinatie van een inverter en een asynchroonmotor: dit was de voorloper van de derde generatie Pendolino’s, die later zouden evolueren tot de multisysteem ETR 485’s en de ETR 460P en ETR 470’s voor internationale diensten. De Pendolino-saga eindigde met de ETR 600 en 610, die kort voor 2010 arriveerden. Parallel aan de turbulente ontwikkeling van de Pendolino ontstond er een unieke trein in het Italiaanse hogesnelheidslandschap: de ETR 500, met zijn elf rijtuigen getrokken door een paar symmetrische dubbele locomotieven, werd het symbool van de Italiaanse hogesnelheidstreinen en kreeg de bijnaam Frecciarossa, die net zo populair zou worden als de Rapido in de jaren daarvoor. De cirkel die midden jaren dertig begon, werd gesloten met de ETR 400 “Frecciarossa 1000”, die met geavanceerde technologie de terugkeer naar de traditionele elektrische trein markeerde: de ETR 400 haalde daadwerkelijk 400 km/u, net zoals de ETR 200 tachtig jaar eerder die snelheid had bereikt. Een raspaard opende de cirkel, en een ander raspaard sloot hem.
Het verhaal eindigt daar niet: eind jaren 2010 keerde de ETR 700 na een ongelukkige periode in het buitenland terug naar huis en beleefde een tweede jeugd; in 2025 werd de ETR 400 vergezeld door de ETR 410, waarmee het totale aantal “1000”-treinen op meer dan honderd kwam”.
Beoordelingen
Er zijn nog geen beoordelingen.