TREIN EN TRAM VARIA (BEELDEN UIT EIGEN LAND 2010 TOT EN MET 2024)

Hans Casteleijn is geboren in augustus 1955 in het toenmalige kleine ziekenhuisje Eudokia in Rotterdam.

En vanzelfsprekend moest ook dat karakteristieke gebouw aan de Bergweg onder de slopershamer van de cultuurbarbaren sneuvelen. In totaal heb ik 41 jaar in Rotterdam gewoond en als ik er nu zo af en toe nog eens kom, ben ik gewoon een toerist met camera. Mijn eerste levensjaren woonden wij naast de tramremise aan de Oostzeedijk. Mijn moeder was ziekelijk en mentaal ook niet zo sterk. Toen in de winter van begin 1956 bij ons de waterleiding kapot was gevroren, kwamen twee keer per dag de stoere mannen van de RET een teil warm water helemaal naar boven sjouwen, waardoor het kleine manneke in bad kon en er gewassen kon worden!!  Kom daar nu maar eens om in de tijd van de marktwerking!!!

Het was voor mijn moeder toch wel een trauma dat mijn eerste woordje ‘tem, tem’ was, toen voor de deur Schindler nr 1 werd gepresenteerd! Ik was toen 16 maanden oud en reeds door het chronische Railvirus besmet. Papa en mama volgden pas later. Het was een gruwel voor mijn ouders al ik ’s nachts wakker werd, want dan wilde voor het raam naar de rangerende trams kijken!!! Ik ben die Rotterdamse tram altijd trouw gebleven, want in veel latere jaren heb ik nog ontwikkelwerk voor de RET gedaan en anno 2025 ben ik trouw donateur van het OV museum in Rotterdam. Soms maak ik nog een rit met de tram, maar die zilvergrijze bakken kunnen me niet echt bekoren. En de laatste karakteristieke trajecten gaan nu ook verdwijnen. Door werk en avondstudies, militaire dienst en relaties ben ik pas later gaan fotograferen, zo begin jaren 1980. Ik maakte eerder wel wat foto’s in Rotterdam, maar zo’n 40 jaar geleden begon ik echt gestructureerd met twee camera’s op pad te gaan en om na enige tijd mijn eigen stijl te ontwikkelen. Ik raakte in de ban van de tram in Duitsland en België, kort daarop gevolgd door de DDR. En in de tweede helft van de jaren 1980 volgde ook het Nederlandse spoorbedrijf.

In de periode 2008 – 2010 schakelde ik stapsgewijs over op de digitale fotografie. De rode draad in mijn fotografisch werk is steeds de aandacht geweest voor het dagdagelijks bedrijf met aandacht voor tram en trein in hun omgeving van stad en landschap. Ik ben geen man van de nummertjes en de details, maar meer de filosoof en vervoerskundige die de exploitatie en de rol van tram en trein in de maatschappij steeds is blijven volgen. Vele jaren wilde ik zoveel mogelijk vastleggen met als resultaat dat ik een enorme foto- en dia-collectie heb die nog lang niet op orde is. De laatste vier jaar ben ik meer en meer de charme gaan ontdekken van onze museum-bedrijven en het werk aldaar van de vrijwilligers met hun enorme passie en deskundigheid. Ik heb ook gekozen voor een meer natuurlijke en bewuste manier van leven waardoor ik al een aantal keren gewoon per echte trapfiets – en dus geen stekkerfiets- per trein een aantal dagen door Nederland ben gereisd. Het is een uitdaging om dan spontaan mooie locaties te ontdekken. Ik hoop dat u dit chronologische beeldverhaal kunt waarderen en dat u wellicht een andere kijk krijgt op het eigen land dat steeds meer verstedelijkt en volgebouwd wordt met afschuwelijk lelijke distributiecentra en torenhoge windmolens.